امروز بعد از 10 سال یکی از همکلاسی های دوره راهنماییم رو دیدم. کلی حرف زدیم از بچه های هم دوره ایم مون گفتیم. اینکه هر کدومشون کلی به مدارج عالی رسیدن یا اینکه از ایران رفتن. بهش می گم انگاری فقط ما از بقیه عقبیم می گه: اره بابا ما و بچه های کلاسمون هیچ پخی نشدیم! البته ما هم می رسیم به اون مراحل. گاماس گاماس! ولی با همه این اوصاف کلی روحیه ام عوض شد. بالاخره زندگیه دیگه، بالا و پایین زیاد داره این دیگه هنر ماست که چطوری مشکلات رو حل کنیم یا باهاشون کنار بییایم. البته دید ما هم تو حل مشکلات خیلی مهمه.
سلام
خوبی ؟
وبلاگت نازه ... سلده و قشنگ می نویسی
میشه لینگتو بذارم تو وبلاگم ؟
به منم سر بزن
شاد باشی
سلام چه جالب همیشه دیدن یه دوست قدیمی انسانو یاد یه عالمه خاطره میاندازه و برای دقایقی هم که شده آدمو به عمق گذشته ها هل میده....اونجاس که آدم میفهمه واقعا چقدر تغییر کرده.....
موفق باشی.
سلام.
راست می گی دیدن دوستای قدیمی یه خوبی هایی داره یه بدیایی که البت خوبیهاش بیشتره.
راستی جملت رو هم گذاشتم رو وب
ممنون.
فعلا.
آره بیخیال ... عوضش تو هم شدی یه بید قرمزیه ناز و نویسنده ... ما میتوانیم!
بوس
همیشه دیدن دوستان قدیمی زنده کننده ی یه دنیا خاطره است...
خوش به حالت !!!