از همه جا

یه جورایی برای خودمون مستمع آزاد شدیم این روزها تو خونه ما هر کی برای خودش طی طریق می کنه، اون قدری که معنی خونواده رو کمتر می شه حس کرد!

صبح رفتم باغ رضوان(قبرستان اصفهان) یه سری به عزیزای از دست رفته بزنم. داشتم فکر می کردم کی نوبت من می شه. به قبرها که نگاه می کردم فکر می کردم که روی سنگ قبر من ممکنه چی بنویسن. ولی هر چی که بنویسن مهم نیست مهم اینه که من چه طوری می تونم اون ور جواب پس بدم.

من خیلی هم که سعی کنم اینجا بنویسم عمراً تعداد خطوط نوشته های یه پست من به پای تعداد خطوط نوشته های یه پست  کیوان نمی رسه! عمو کیوان خداییش چه طوری این قدر زیاد می تونی بنویسی؟!