چند روز پیش داشتم به حرف استاد یکی از دوستام فکر می کردم که گفته بود: حتما وارد دنیای وبلاگ نویسی بشین تا از این راه زبان فارسی رو تو دنیای مجازی گسترش بدین. من به این موضوع فکر کردم که اکثر بچه هایی که اینجا می نویسن عامیانه می نویسن، خودمم یکی از همین وبلاگ نویس ها. بیچاره اونایی که می خوان از طریق خوندن وبلاگ های فارسی مثلاً زبان فارسی شون رو تقویت کنن خودتون حساب کنین که چه شود! این طریق نوشتن با اصل زبان(کتابی نوشتن-نمی دونم دقیقا باید چه کلمه ای رو استفاده کنم!-) چه قدر متفاوته، بنده خداها چه قدر گیج می شن!

اینجا همه چیز نمناکه! هر مدل چیزی که از جنس کاغذ باشه، اعم از روزنامه، برگه کلاسور، پول!می ترسم چهار روز دیگه خودمم نم بکشم!!! در ضمن یه هم دانشگاهی هم پیدا شده که خواننده وبلاگ منه! به قول پرسه که می گفت پستوم لو رفت اینجا هم لو رفته البته نه کاملاً!! راستی پرسه جون من اینجا هر چی کلوچه می خورم همه اش به یادت ام.

در ضمن از همه دوستای عزیزی که تو این روزهای غربت با من همراهن تشکر می کنم. اگه بخوام اسم ببرم می ترسم کسی از قلم بیفته اون وقت شرمنده اش بشم.