مکه

یک عده بر آنند که این قسمت بود

گویند گروهی که تو را همت بود

ای آمده در دیار وحی

نی همت و نی قسمت، این دعوت بود

زمان چقدر زود می گذره، یک سال گذشت. پارسال یه همچین روزی بود که راهی سرزمین وحی شدم.

وقتی که تو اوج مشکلات داشتم دست و پا می زدم، خدا 15 روز آرامش رو بهم هدیه کرد. و مهمتر اینکه در کمال نا امیدی برام دعوتنامه فرستاد. خیلی معتقدم به اینکه کسی باید دعوت شده باشه ، تا بتونه به این سفر بره. دعوت از طرف همونی که میزبانه. دعوت از طرف کسی که می ریم خونش.

اون روزی که سر ظهر، بین نمازظهر وعصر خواهر دوستم از دانشگاه زنگ زد و گفت: اولین نفری هستی که تو قرعه کشی نفرات اصلی اسمت در اومد، باورم نمی شد. تا  1 ماه مونده به سفرم هنوز باور نداشتم که منو می برن، با خودم می گفتم بهم می گن تو واحدات تموم شده دیگه دانشجو محسوب نمی شی. اون وقتی دلم قرص شد که پولو ریختم به حساب. اینا همش حرفه، دعوت نامه من از جای دیگه اومده بود.

چه روزهای قشنگی بود اون صبحی که برای اولین بار توی مدینه چشمم به گنبد سبز پیغمبر(ص) افتاد.

اون موقعی که رفتیم برای محرم شدن، اون وقتی که گفتم:

لبیک، لبیک لا شریک لک لبیک، ان الحمد و النعمه لک والملک، لا شریک لک لبیک.

چه حالی داشتیم وقتی داشتیم از مسجد شجره می رفتیم به طرف مکه.

اون لحظه ای که برای اولین بار چشمم افتاد به کعبه، گیج و مبهوت بودم، منگ منگ، وقتی که به خودم اومدم دیدم اشک پهنای صورتمو پوشونده.

این حس رو کسی می تونه درک کنه که خودش تجربش کرده باشه. خیلی حس شیرینیه.

حالا امروز یک سال از اون روزای آرامش می گذره. و من دلتنگ اون آرامشم. از خدا می خوام که برای همه آروزمندای مکه و مدینه دعوتنامه بفرسه. انشاء الله.